Περί μούσας....

Αλήθεια τι είναι η μούσα για σας? Πρέπει να είσαι κάποιου είδους καλλιτέχνης για να εμπνέεσαι από κάποια μούσα? Πως ξέρεις αν την έχεις βρει ή ακόμα χειρότερα ότι την έχεις χάσει?

Οι μούσες στην αρχαιότητα ήταν εννέα, οι περισσότερες για την ποίηση, πηγή έμπνευσης για κάθε διανοητική δημιουργία. Η δημιουργικότητα πιστεύω είναι μέσα σε όλους μας, έτοιμη πάντα να εκδηλωθεί με τα κατάλληλα κίνητρα. Συνήθως είναι βαθιά κρυμμένη μέσα μας και δυσκολευόμαστε να την εκφράσουμε, αλλά ο καθένας έχει αυτόν τον μαγικό μοναδικό τρόπο να αναπτύξει εν τέλη μια δημιουργική αίσθηση για ποικίλους μα πάντα πολύ προσωπικούς λόγους.

Έρωτας και συναίσθημα

Μούσες λοιπόν. Ο όρος που μέχρι τις μέρες μας χρησιμοποιείται για να δείξει ότι κάποια/κάποιος* εμπνέει έναν δημιουργό.

Το δικό μου ερώτημα είναι αν ο έρωτας παίζει ρόλο στην σχέση μούσας/δημιουργού... Αν είσαι ερωτευμένος με την μούσα σου οι δημιουργίες σου είναι υπέρλαμπρες και αν όχι είναι σκοτεινές? Ποια είναι, αν υπάρχει, αυτή η λεπτή γραμμή που μπορεί να καθορίσει μια συναισθηματική ισορροπία για τον ερωτευμένο ή μη δημιουργό?

Γιατί η δημιουργία θέλει συναίσθημα και μάλιστα έντονο, φλογερό, θέλει αγάπη θέλει θυμό θέλει έκπληξη θέλει χαρά λύπη φόβο..... και αν τα θέλει όλα αυτά πρέπει να υπάρχει ισορροπία? ΟΧΙ η ισορροπία για μένα είναι συμβιβασμός και ο συμβιβασμός ο θάνατος της δημιουργίας.

Πίσω στον έρωτα λοιπόν, είναι σωστό να είσαι ερωτευμένος με την μούσα σου? Θα μου πείτε υπάρχει σωστό ή λάθος στον έρωτα? Ας το θέσουμε λοιπόν αλλιώς το ερώτημα.. επηρεάζει τις δημιουργίες ενός καλλιτέχνη εάν είναι ερωτευμένος με την μούσα του? Σίγουρα ναι, σε ποιόν βαθμό όμως? Και για να περιπλέξω τα πράγματα, ο έρωτας αυτός, αν υπάρχει, οφείλει να είναι εκδηλωμένος? ή κρυφός αγνός πλατωνικός? Και πως πρέπει (πρέπει?) να είναι?

Ελευθερία

Μια άλλη σκέψη είναι ότι την μούσα σου πρέπει να την αφήσεις ελεύθερη στο όριο του σχεδόν να μην ξέρει ότι είναι η μούσα σου... εσύ απλά σαν δημιουργός να την παρατηρείς, συνέχεια, μα συνέχεια, σε ότι και αν κάνει, να την παρατηρείς και μέσα από αυτήν σου την παρατήρηση να σε γεμίζει συναίσθημα...έμπνευση. (Πάλι το συναίσθημα, είναι δύσκολο σχεδόν αδύνατο να μπορέσεις να το ελέγξεις με συνειδητή προσπάθεια...)

Κατάρα?

Μούσα, υποχρεωτική ή όχι για έναν δημιουργό? Μήπως η αποτύπωση των συναισθημάτων που σου δημιούργησε η μούσα σου είναι η φυλάκιση της, στην περίπτωση του σκιτσογράφου, σε ένα κομμάτι χαρτί? ένας άλλος τρόπος να την ξορκίσεις?

Απώλεια

Τι πρέπει να κάνει ο δημιουργός που δεν έχει την μούσα του? Που την έχει χάσει? Που δεν μπορεί να δει (και ίσως να θυμηθεί) την λάμψη στα μάτια της/του*? την πλάγια ματιά με το ελαφρύ μειδίαμα στα χείλη... το χαμόγελο... το γέλιο.... τα χρώματα... τις καμπύλες... τις γραμμές... το σώμα....

Που δεν της είπε ποτέ ότι ήταν η μούσα του?